Uważa się, że temat ospy wietrznej warto zamknąć za sobą w dzieciństwie. Dorośli bowiem znacznie gorzej przechodzą chorobę i jest ona obarczona większym prawdopodobieństwem powikłań. Stąd przekonanie, że lepiej, żeby dziecko „odchorowało” i w ten sposób nabyło odporności na dalsze życie - raz przebyta choroba pozwala na wytworzenie przeciwciał, które zapobiegają jej w przyszłości. Taki sam efekt można uzyskać dzięki zaszczepieniu dziecka. Mechanizm działania szczepionki jest podobny do mechanizmu wykształcania się odporności podczas choroby, ale niweluje przykre i groźne konsekwencje chorowania.

          Podanie szczepionki nie pozostaje niezauważone przez organizm. Mogą pojawić się odczyny poszczepienne, bolesność w miejscu wkłucia, rozdrażnienie u dziecka czy gorączka.

          Nie jest prawdą, że szczepionki trwale uszkadzają układ immunologiczny czy nerwowy, chyba że zostały podane dziecku z przeciwskazaniami do szczepienia: upośledzone działanie układu immunologicznego, przyjmowanie leków obniżających odporność, tocząca się infekcja. Decyzję o zdolności do szczepienia zawsze powinien podejmować lekarz.

Ospa wietrzna jest chorobą silnie zakaźną. Wirus ospy namnaża przez dwa, trzy tygodnie, ale objawy nie występują od razu. Jawny okres choroby to 10-14 dni. Co ciekawe, chory zaczyna zarażać już 2-3 dni przed wystąpieniem wysypki,  a kończy, gdy przeschną wszystkie wykwity. Zwykle wymaga to 2-3-tygodniowej nieobecności dziecka w przedszkolu lub szkole. Oficjalne zalecenia dotyczące szczepień na ospę wietrzną wymagają podania dwóch dawek szczepionki w odstępie od 6 tygodni do 3 miesięcy, szczepienia najlepiej rozpocząć między 12 a 18 miesiącem życia. Co ważne, w szczepionce przeciwko ospie wietrznej dopuszczalne jest podanie jej już po kontakcie z wirusem. Jeśli w przedszkolu otrzymamy informację, że wystąpiła epidemia ospy wietrznej , mamy jeszcze 72 godziny, aby zaszczepić dziecko. Dzięki temu, nawet jeśli ono zachoruje, objawy będą łagodniejsze. Należy tylko pamiętać o podaniu drugiej dawki, jeśli dziecko jednak nie zachoruje.

Ospa wietrzna może także pokrzyżować plany urlopowe, ponieważ najczęściej występuje w okresie zimowym lub wiosennym, kiedy rodzice planują wspólne wyjazdy. Warto porozmawiać ze swoim pediatrą na temat szczepień przeciwko ospie wietrznej i rozważyć, czy lęk przed szczepieniem to wystarczający argument, aby z niego zrezygnować. Nauka dała rodzicom możliwość oszczędzenia dziecku doświadczenia tej mało przyjemnej chorobie obarczonej ryzykiem powikłań. Warto z tego skorzystać, a opowieści o obowiązkowym chorowaniu odstawić do lamusa.

Na podstawie artykułu Joanny Dronki-Skrzypczak „Ospa wietrzna-przechorować czy szczepić?”4
„Mój przedszkolak” Nr 24 Jesień 2017