Chciałbym od razu zaznaczyć, że nie ma uniwersalnych przepisów na wychowanie. Każde dziecko jest niepowtarzalne i wyjątkowe. Każda rodzina jest odrębnym światem, który ma swoją historię, swoje mity, problemy. Wszyscy rodzice stoją przed własną tajemnicą wychowania i sami muszą poszukać odpowiedzi, jak ją odkryć. Czy jednak istnieją jakieś elementarne wskazówki, które mogą pokazać nam, jak wychowywać nie-głupio, jak nie popełniać podstawowych błędów i jak nie zmarnować szansy swego rodzicielstwa? Spędzać czas z dzieckiem: jak najwięcej przebywać z dzieckiem, bawić się, pracować, modlić się. Cieszyć się sobą. Wyłączyć od czasu do czasu telewizor i włączyć rodzinę. Czasami wystarczy ze sobą być. Dając swój czas dajemy dziecku rzecz najcenniejszą - siebie. Inwestowanie czasu w swoje dziecko jest najlepszą inwestycją (badania Uniwersytetu Harwarda). Zaniedbanie dziecka to forma przemocy. Nauczyć dziecko okazywania i przyjmowania miłości. Początkiem miłości jest zrozumienie drugiego człowieka. Rozwijanie inteligencji emocjonalnej. Badania podłużne Uniwersytetu Waszyngtońskiego pokazały najczęstsze błędy rodziców w zakresie emocji: całkowite lekceważenie uczuć dziecka (przeczekanie), nadmierne pobłażanie (akceptacja każdego uczucia), pogarda i brak szacunku dla uczuć dziecka („zamknij się”). Budować w dziecku system wartości, uczyć odpowiedzialności i samodzielnego podejmowania decyzji. Wychowanie to przekazywanie wartości i uczenie wartościowania. Wychowanie to uczenie odróżniania dobra od zła i wybierania dobra. Rodzice są stróżami wartości w tym zagmatwanym i pełnym chaosu świecie. Stosować mądrą dyscyplinę pamiętając, że dyscyplina jest dla dziecka, nie dla rodzica. Wytyczać granice i konsekwentnie ich przestrzegać. Tworzyć czytelne zasady i reguły życia rodzinnego, które uczą wzajemnego szacunku. Dobrzy rodzice są dobrymi planistami i organizatorami życia rodzinnego. Jak najwięcej chwalić dzieci nie tylko za to, co robią, ale i za to, jakie są. Doceniać i dowartościowywać dzieci. Pokazywać ich mocne strony, kształtować właściwą (adekwatną) samoocenę. Budować zdrowy obraz siebie (kara : nagroda = 1 : 5). Umieć wysłuchiwać dzieci i uczyć słuchania. Rozmawiać z dzieckiem, uczyć je prawidłowej komunikacji. H. Nouven powiedział, że wysłuchanie jest najwyższą formą gościnności. Umożliwić dziecku ćwiczenie elementarnych umiejętności życiowych i uczenie się na własnych błędach. Zachowania mają swoje konsekwencje. Uczenie realizmu życiowego. Wychowanie jest jedną z największych tajemnic człowieka, ponieważ rozgrywa się jednocześnie na wielu, różnych planach, zarówno w planie fizycznym i metafizycznym. Zależy od wielu różnych czynników wewnętrznych i zewnętrznych. Badania naukowe potwierdzają jednak, że największą rolę w tym procesie odgrywają rodzice i nic nie jest w stanie ich zastąpić. dr Tomasz Biernat Powyższy tekst pochodzi z Archiwum RM - 30.04.2002