Zaspokojenie potrzeb dziecka zależy od uczuciowego ustosunkowania się rodziców do dziecka, czyli postaw rodzicielskich.

Postawy to inaczej tendencja do zachowania się w pewien specyficzny sposób w stosunku do dziecka. Badaniem typów postaw zajmowało się już od lat trzydziestych ubiegłego wieku wielu uczonych. Według Kannera postawy rodziców można podzielić na: -akceptację i uczucie -jawne odtrącenie -perfekcjonizm -nadmierne chronienie. Inną typologię przyjął Slater, który z kolei wyróżnił osiem typów postaw, ułożonych biegunowo: -pobłażliwość – surowość -tolerancja – brak tolerancji -ciepło – chłód -uzależnienie – separowanie się Natomiast Anna Roe, wyróżnia typologię postaw, a właściwie określenia stosunku rodziców do dzieci, takie jak: chłód, ciepło, uczuciowa koncentracja na dziecku, unikanie, akceptacja, nadmierne wymaganie, nadmierne chronienie, zaniedbywanie, odrzucanie. Według Marii Ziemskiej postawy rodziców można podzielić na złożone postawy niewłaściwe i właściwe.

Postawy niewłaściwe to: -postawa unikająca – charakteryzuje ją nadmierny dystans uczuciowy rodziców wobec dziecka, -postawa odtrącająca – to nadmierny dystans uczuciowy i jednocześnie dominacja rodziców, -postawa zbyt wymagająca, zmuszająca, korygująca – nadmierne skoncentrowanie się na dziecku oraz dominacja w postępowaniu wobec dziecka, -postawa nadmiernie chroniąca – nadmierne skoncentrowanie się na dziecku, ale z cechami uległości wobec niego.

Postawy właściwe to: -akceptacja dziecka czyli przyjmowanie go takim jakie ono jest, -współdziałanie z dzieckiem – angażowanie się w czynności ważne dla dziecka, ale i angażowanie dziecka w zajęcia i sprawy dotyczące domu i rodziców, -dawanie dziecku właściwej dla wieku, rozumnej swobody, -uznawanie praw dziecka w rodzinie jako równych, bez przeceniania i niedoceniania jego roli.